Πέμπτη, Νοεμβρίου 20, 2008

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης για το Πολυτεχνείο

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
(μιλώντας σε Ρ/Σ με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου)

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
«ΑΝΤΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΚΤΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΝΤΟΣ»
Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΛΟΓΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΡΑ

Προσωπικά λόγω διαδρομής αλλά και λόγω του ότι έγινε κατανάλωση του συμβολισμού του Πολυτεχνείου προτιμώ να θεωρώ τον εαυτό μου ανήκοντα στην γενιά της Αντίστασης. Η ιστορία λέει ότι πάντοτε γίνεται ιδιωτική χρήση των αγώνων. Εδώ αυτή πήρε υπερβολικά κακές, αλλοτριωτικές μορφές. Είχαμε υψηλό επίπεδο καριερισμού των εκπροσώπων.
Αυτό όμως που χαρακτήριζε αυτήν την γενιά είναι η απουσία Λόγου, αδυναμία ερμηνείας του ρόλου της, της θέσης της στην ιστορία.
Ουσιαστικά αναπαρήγαγε τις μορφές και τα περιεχόμενα της παλιάς πολιτικής. Γραφειοκρατικές ως προς την οργάνωση, φτωχές και επαρχιώτικες – μιμητικές ως προς τα περιεχόμενα. Κυριάρχησε η ψεύτικη συνείδηση.
Εκεί όμως που κύρια απέτυχε ήταν η κριτική της στην επιστήμη, στην παρεχόμενη γνώση. «Νίκησε, ασχολήθηκε με τον ιμπεριαλισμό εκτός του πανεπιστημίου – όχι βέβαια στην Κύπρο – αλλά ηττήθηκε ταυτίσθηκε με τον ιμπεριαλισμό εντός του πανεπιστημίου». Δηλαδή το περιεχόμενο των σπουδών.
Συντήρησε, διαφύλαξε ένα περιφερειακό υποβαθμισμένο πανεπιστήμιο.
Σε αυτά τα κλισέ συμπυκνώνονταν η κριτική μου στην νομενκλατούρα της νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. την δεκαετία του 70’. Αυτό σήμαινε την παραγωγή ενός τύπου επιλεγμένου, εγγυημένου συντεχνιακού επιστήμονα που όσον αφορά τους μηχανικούς – αρχιτέκτονες συνέβαλαν στην τοποφαγία και την ασχήμια, όσον αφορά τους γεωπόνους στην εξέλιξη τους σε πωλητές φαρμάκων, με πλέον αντιδραστική εκδοχή αυτή του δημοσιογράφου μετά το 89 – 90. Πολλά διδακτορικά μπορούν να γίνουν για αυτούς.
Στο πεδίο της γνώσης, της επιστήμης, κρίθηκε και η αδυναμία της να αναπτύξει νέα εναλλακτικά κινήματα, σοβαρά οικολογικά, ανθρωπιστικά, διεθνιστικά. Μιλώ για την φιλορατσιστική φράση «συνωστίζονταν στην Σμύρνη» και τους χορούς, το ζεϊμπέκικο στην Σμύρνη.
Αυτή η κρίση του λόγου, η απουσία λόγου συνεχίζεται πολύ περισσότερο σήμερα. Αυτός είναι ο λόγος της απουσίας κινημάτων περιεχομένων, με διάρκεια, ειρηνικών, ηγεμονικών μορφωτικά – πρότασης. Στην Ελλάδα τα λεγόμενα κινήματα είχαν και έχουν πόδια, τραγουδάκια – φυσαρμόνικες, βία αλλά δεν έχουν μυαλό.
Πεντακόσια τριάντα έξη χρόνια πριν ένας μεγάλος ευρωπαίος, ένας μεγάλος Έλληνας ο Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος πρόβλεψε αυτήν την Αφωνία. Για την επικαιρότητά του θα μιλήσω την προσεχή Τετάρτη στην Θεσσαλονίκη.
Σήμερα οι νέες γενιές οφείλουν να διεκδικήσουν την Πόλη, την Αγορά, την Ισηγορία, τα εργαστήρια σκέψης - Ακαδημίες τα ονόμασε ο Βησσαρίων – τον Λόγο δηλαδή. Για να απελευθερωθούν από τους χωροφύλακες του λόγου. Αυτοί είναι οι χωροφύλακες σήμερα. Αυτοί είναι οι μπάτσοι. Όχι τα παιδιά του τα διόρισαν στην αστυνομία κομματικές πατρωνίες.
Όσον αφορά το Πολυτεχνείο να υπερασπιστούν επί τέλους την ιερότητά του από τις διάφορες μορφές κακοποίησης προτείνοντας την ενσωμάτωση του με το Αρχαιολογικό Μουσείο. Γράφω στο νέο μου βιβλίο για αυτό το σχέδιο.
Οι προηγούμενες γενιές όλων των πολιτικοιδεολογικών αποχρώσεων εμπνέονταν από την ιδεολογία της ασχήμιας. Έτσι παρήγαγαν ασχήμια, παρήγαγαν την ψευτο Αθήνα και τους κλώνους της. Αυτό δεν είναι Αθήνα. Αυτό δεν είναι Ελλάδα.
Το κτίριο του Πολυτεχνείου είναι έκφραση Φιλοκαλίας που πρέπει να χαρακτηρίσει τις νέες γενιές. Διαφορετικά θα είναι συνένοχες του Κιτς, της χωματερής ως θέση μας στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Χωματερή την ονόμαζε ο φίλος μου ο Αριστομένης Προβελλέγγιος.
Σας έκανα με αυτά τα λίγα μια εισαγωγή για μια συζήτηση για το Πολυτεχνείο που οφείλω να πω με απαγόρευσαν να κάνω τόσο η Κομματοκρατία των δεκαετιών εβδομήντα- ογδόντα όσο και η τηλεκρατία των επόμενων δεκαετιών.
Οι δύο δίδυμες άσχημες και αγράμματες αδελφές. Ένας καλός σκηνοθέτης θα μπορούσε να τις κάνει ταινία. Θα μπορούσα να συνεργαστώ μαζί του στο γράψιμο του σεναρίου.
Εν αρχή ην ο Λόγος, η Αγορά, η Ισηγορία. Δεν το είδα γραμμένο σε κανένα πανό της πορείας.
Τόσο οι επίσημοι όσο και η ανεπίσημοι επαναλαμβάνουν ένα αποτυχημένο παρελθόν, μια αποτυχημένη μεταπολίτευση, την αποτυχημένη φτωχή παιδεία της, οι ίδιες λέξεις, το ίδιο και χειρότερο στιλ. Πρόκειται για ένα είδος φονταμεταλισμού – ταλιμπανισμού, βλακείας βάθους. Υπάρχει μεγάλη βλακεία.
Το κίνημα του 77’ στην Ρώμη όπου σπούδαζα είχε το εξής σύνθημα Βλάκες – Βλάκες.
Ήταν η κριτική των σπουδαστών προς ένα απηρχαιωμένο, ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό και ένα καθυστερημένο Πανεπιστημιακό κατεστημένο. Εδώ δεν υπάρχει ακόμη αυτή η φρεσκάδα που είναι τόσο αναγκαία.
Γλυφάδα 17 Νοεμβρίου 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια: